Czy natura ludzka jest z natury dobra czy zła? Buddyjski pogląd na ludzką naturę

czerwiec 9, 2023

„Czy natura ludzka jest dobra czy zła?” W tym artykule, zgłębimy buddyjski pogląd na ludzką naturę.

Buddyjski pogląd jest, Oczywiście, tylko jedną perspektywę spośród wielu tradycji i filozofii na całym świecie. Jednakże, Buddyjski pogląd na to, czy natura ludzka jest dobra, jest dość potężny, i warto się nad tym głębiej zastanowić. Zacznijmy!

Krótka odpowiedź: Natura ludzka jest dobra!

W skrócie: Buddyzm postrzega naturę ludzką jako zasadniczo dobrą. Szczegóły różnią się w zależności od tradycji buddyjskich, ale prawie wszyscy buddyści zgodziliby się z następującymi punktami:

• Nasza natura jest w zasadzie wolna. Urzeczywistnienie tej natury – bez zmiany jej w jakikolwiek sposób – jest wyzwoleniem, samo oświecenie.
• Nie ma nic z natury, trwale z nami nie tak. Jednakże, rzeczywiście cierpimy na chwilowe zamieszanie, co powoduje, że nasza natura nie widzi siebie.
• Kiedy nasze zamieszanie zostanie wyzwolone, nasza natura jaśnieje jako Stan Buddy, bez dalszego „poprawa” potrzebne.

Buddyzm postrzega naturę ludzką jako zasadniczo dobrą.

Kiedy pytamy, „Czy ludzie są z natury dobrzy?” pytamy o naszą naturę samo, przed naszymi konkretnymi działaniami, postawy, lub historie. W poprzek nauk buddyjskich, nie ma takiej potrzeby „lepszy niż” tę naturę, lub „naprawić” Lub „odkupić” cokolwiek na ten temat – tylko po to, aby uwolnić się od niewiedzy, która przesłania tę naturę przed postrzeganiem samej siebie.

Wrodzona Mądrość, Tymczasowe zaciemnienia

Ten ogólny buddyjski pogląd na wrodzoną mądrość i przejściowe zamieszanie rozciąga się na cały buddyzm, ze słów samego Buddy w języku palijskim:

„Mnisi, ten umysł jest pierwotnie promienny i czysty, lecz dlatego, że przemijające zepsucie i skalanie przychodzą i zaciemniają je, nie pokazuje swojego blasku.”

Budda, Anguttarę Nikayę (przetłumaczone przez Thanissaro Bhikkhu)

I dalej poprzez nauki nauczycieli buddyzmu tybetańskiego XXI wieku:

„Natura przejrzystego światła Buddy jest ostateczną naturą umysłu. Jest chwilowo zasłonięta chwilowymi zaciemnieniami, ale nasz umysł jest z natury czysty, więc zaciemnienia mogą się zmienić, można oczyścić, umysł może się zmienić, i możemy stać się Buddą, w pełni oświecony.”

Lama Zopa Rinpocze

Ten pogląd – że nasze wady i problemy są tymczasowymi zaciemnieniami, i że nasza wrodzona natura, pod nimi, jest w zasadzie wartościowe – różni się od wielu poglądów dominujących na Zachodzie, więc może się to wydawać sprzeczne z intuicją lub stanowić jedynie częściowy obraz. Zbadajmy to dalej.

Odkrywanie buddyzmu i natury ludzkiej poprzez trzy Yanas

W pozostałej części tego artykułu omówiono nauki buddyjskie w oparciu o te trzy nauki Yanas (sanskryt, „pojazdy”), bo każdy on jest ma swój własny styl i słownictwo w omawianiu buddyzmu i natury ludzkiej:

1. Hinajana („wąski pojazd”), wspólne podstawy nauk buddyjskich, pochodzący z życia samego Buddy Siakjamuniego 500 p.n.e.
2. Mahajana („świetny pojazd”), nauki o pustce i współczuciu, praktykowany od około I wieku p.n.e.
3. Wadżrajana („niezniszczalny pojazd”), rozszerzenie mahajany na ezoteryczne nauki i praktyki, praktykowany od około VI wieku n.e.

Każdy on jest opiera się na wcześniejszym i wyłania się z niego on jest, i każdy ma odrębny ogólny smak, warto więc omówić buddyzm i naturę ludzką z perspektywy każdego z nich po kolei. (Proszę zanotować, chociaż, że ta trójka-on jest model ten nie jest uniwersalny w buddyzmie, dlatego niektórzy praktykujący buddyzm mogą stwierdzić, że tylko część poniższych eksploracji pokrywa się z ich tradycjami.)

Czy natura ludzka jest dobra czy zła? Nauki hinajany i ludzka niedoskonałość

Nikt nie pytał Buddy, „Czy natura ludzka jest z natury dobra, czy zła?” i otrzymałem stanowczą odpowiedź. W rzeczywistości, jest słynne nauczanie od samego Buddy, że nie chce odpowiadać na wielkie pytania filozoficzne: Powiedział, że jeśli wystrzeli w ciebie zatruta strzała (reprezentujący cierpienie), powinieneś go wyciągnąć, nie zadając wielu pytań na temat drewna użytego do jego wykonania, jak wysoki był łucznik, i tak dalej.

Takie jak, nauki hinajany mniej jednoznacznie określają, czy natura ludzka jest dobra, niż nauki mahajany czy wadżrajany, które pojawiły się później. (Pomimo przypowieści o strzałce, trochę filozofowania ma miało to miejsce w buddyzmie 2,500 lata.)

Jednakże, hinajana robi omów szczegółowo buddyjskie rozumienie cierpienia i zamętu. Jeśli Budda myślał, że coś jest z nami zasadniczo nie tak z natury, byłoby obecne w hinajanie.

Zamiast, Budda omawia ludzkie okrucieństwo i niedoskonałość w kategoriach dezorientacja I ignorancja. Według buddyzmu nie znamy podstawowej natury nas samych i rzeczywistości, że ta niewiedza sprawia, że ​​cierpimy, i że w zamieszaniu i oszołomieniu wywołanym naszym cierpieniem źle traktujemy siebie i innych.

Buddyzm postrzega ludzką niedoskonałość jako wynik zamętu: nieświadomi naszej podstawowej natury, cierpimy, i w swoim oszołomieniu źle traktujemy siebie i innych.

Co ważne, w buddyzmie ta niewiedza jest tymczasowa: można to rozwiązać. Niewiedza i zamieszanie nie są podstawą naszej natury, ale raczej tymczasowo przesłaniają tę naturę. Oto dlaczego Budda o tym mówi „przechodzący zepsucie i skalanie,” zamiast czegoś podobnego „wrodzony, stały zepsucie i skalanie” Lub „naszą zasadniczo zepsutą naturę,” żadne z nich nie jest obecne w buddyzmie.

Jedną uderzającą prawdą dotyczącą buddyjskiego poglądu na naturę ludzką jest to, że nie omawia on zła, lub pokrewną koncepcję grzechu, w taki sam sposób, jak w tradycjach zachodnich. Źródła buddyjskie czasami używają tych terminów, w zależności od tłumaczenia, ale przekonasz się, że nie dźwigają ciężaru, lepkość, Lub zasadowość co robią w innych tradycjach. Innymi słowy, Buddyzm nie widzi w nas niczego zasadniczo złego, wszystko, co jest zasadniczo skorumpowane, niegodny, lub upadł.

Buddyzm nie widzi w nas niczego zasadniczo złego, wszystko, co jest zasadniczo skorumpowane, niegodny, lub upadł.

„Naprawdę źli ludzie”: Sutra Angulimala

Jeśli zastanawiasz się, czy natura ludzka jest zła, czy dobra, wtedy światopogląd z bardzo niewielkim poczuciem zła może wydać ci się przekrzywiony. A co z dyktatorami, brutalni przestępcy — ludzie, którzy bez wyrzutów sumienia odebrali życie wielu niewinnym osobom?

W postrzeganiu nas jako zdezorientowanych, a nie z natury wrogich, Buddyzm nie robi wyjątku dla „Naprawdę źli ludzie.”

Nie ma gwiazdki: Buddyzm nie robi wyjątku dla „Naprawdę źli ludzie.” W rzeczywistości, istnieje historia z życia Buddy, the Sutra Angulimala, w którym Budda spotyka seryjnego mordercę, Angulimala, który natychmiast zaczyna gonić Buddę, aby dodać go do swojej listy ofiar. Budda ucieka, i będąc ściganym, udaje mu się zmienić zdanie Angulimali na temat krzywdy, którą popełnia.

Angulimala zostaje mnichem we wspólnocie Buddy, i podczas gdy konsekwencje swoich czynów ponosi przez całe życie (Na przykład, bity przez wieśniaków), i umiera wkrótce po spotkaniu z Buddą, sam Budda nigdy nie traktuje go jako niegodnego bycia uczniem. Po śmierci Angulimali, jak podaje Wikipedia:

„Kiedy Budda stwierdza, że ​​Angulimala osiągnęła Nirwanę, to zaskakuje niektórych mnichów. Zastanawiają się, jak to możliwe, że ktoś, kto zabił tak wielu ludzi, nadal osiągnął oświecenie. Budda odpowiada, że ​​nawet po uczynieniu wielu zła, osoba nadal ma możliwość zmiany na lepsze i osiągnięcia oświecenia.”

Oczywiście, nikt nie wie, ile w tej historii wydarzyło się naprawdę – i z pewnością możemy kwestionować, czy jest to rozsądne, w sensie praktycznym, aby Budda sprowadził do swojej duchowej wspólnoty seryjnego mordercę, który przestał go ścigać, aby go zabić.

Szerszy punkt, co osobiście uważam za dość mocne, tak właśnie robi buddyzm nie robić wyjątki: „Oh, z wyjątkiem te ludzie, którzy są naprawdę pokręceni.” Takie jak, Buddyzm nas do tego nie zachęca „Inny” lub patrz z góry na mocno zdezorientowanych ludzi, nawet ci, którzy wyrządzają wielką krzywdę.

W buddyzmie, zamieszanie to zamieszanie, nieważne jak poważne, oraz możliwość wyrażenia swojej podstawowej natury w postaci oświecenia.

Z perspektywy buddyjskiej, zamieszanie to zamieszanie, nieważne jak poważne, podobnie jak kategoria 5 huragan nadal trwa „pogoda” a nie jakiś nowy typ rzeczy – i pozostaje możliwość wyrażenia swojej podstawowej natury w postaci oświecenia, sposób, w jaki czyste niebo utrzymuje huragan, gdy ten szaleje, i jest automatycznie widoczny, gdy huragan mija.

Czy ludzie są dobrzy z natury? Natura ludzka w buddyzmie mahajany

Od podstaw nauk hinajany, buddyjski pogląd na naturę ludzką mahajany i wadżrajany staje się coraz bardziej wyraźny, i bardziej pozytywne. Zaczyna się od dwóch podstawowych nauk mahajany: bodhiczitta (sanskryt, „przebudzone serce”) I Tathagatagarbha (sanskryt, „Natura Buddy”).

Poglądy mahajany i wadżrajany na naturę ludzką stają się coraz bardziej pozytywne, zaczynając od nauk mahajany bodhiczitta (przebudzone serce) I Tathagatagarbha (Natura Buddy).

Bodhiczitta: Przebudzenie w Miłości

Bodhiczitta oznacza, że ​​nasza podstawowa natura obejmuje wszechogarniającą miłość.

Bodhiczitta to nauka buddyjska mahajany, która pojawiła się około pierwszego wieku naszej ery. W prostych słowach, oznacza to, że nasza natura – to, co odkrywamy po przebudzeniu – nie jest sterylna ani pozbawiona uczuć, ale obejmuje bezgraniczną i wszechogarniającą miłość. Bodhiczitta dzieli się na dwie formy:

1. Względna bodhiczitta, szczera chęć pomocy – i, ostatecznie, pomóżcie – wszystkie istoty.
2. Absolutna bodhiczitta, samo oświecenie.

Oto zenowe wyrażenie względnej bodhicitty, z Bodhisattwa ślubuje buddyzmu wschodnioazjatyckiego:

„Istoty są niezliczone: czy uwolnię ich wszystkich.”

Śluby Bodhisattwy Zen

Kolejne stwierdzenie względnej bodhicitty pochodzi od słynnego praktykującego mahajanę z VIII wieku n.e., Shantidevy:

„Obym stał się pod każdym względem pokarmem dla czujących istot
Do granic przestrzeni, aż wszyscy osiągną nirwanę.”

Śantidewa, Sposób życia Bodhisattwy

Podstawą altruizmu względnej bodhicitty jest absolutna bodhiczitta: miłość naszej wrodzonej natury. Być może najsłynniejszym wyrażeniem absolutnej bodhicitty jest ten fragment z Pisma Śantidewy Przewodnik po drodze życia bodhisattwy:

„Podobnie jak niewidomy, który znajduje klejnot w kupie kurzu,
Zatem, jakoś, narodziła się we mnie bodhicitta.

To jest najwyższa amrita [święty płyn] co niszczy śmierć,
Niewyczerpany skarb usuwa biedę świata.

Jest to najwyższe lekarstwo, które leczy choroby świata,
Drzewo dające odpoczynek istotom zmęczonym wędrówką po ścieżkach istnienia.

Jest to uniwersalny most, po którym wszyscy podróżnicy mogą przejść przez niższe królestwa,
Wschodzący księżyc umysłu, który rozprasza męki klesha [dolegliwości psychiczne].

To jest wielkie słońce, które kładzie kres ciemnościom ignorancji,
Czyste masło powstałe w wyniku ubijania mleka świętej Dharmy [Nauki buddyjskie].

Dla podróżników wędrujących ścieżkami istnienia, poszukujących szczęścia w przedmiotach przyjemności,
Jest to najwyższa błogość, która jest na wyciągnięcie ręki, wielka uczta, która zadowala czujące istoty.”

Śantidewa, Sposób życia Bodhisattwy

Absolutna bodhicitta oznacza, że ​​odkrycie naszej prawdziwej natury oznacza odkrycie bezgranicznej miłości. Innymi słowy, ta miłość jest w nas wrodzona: jest to wrodzone temu, kim naprawdę jesteśmy, poniżej oraz w obrębie wszelkich zamętów i zamieszania, jakich doświadczamy.

W tym momencie, tradycja buddyjska z pewnością może udzielić bardzo jasnej odpowiedzi „Dlaczego natura ludzka jest dobra?” Odpowiedź brzmiałaby mniej więcej tak, „Bo kiedy odkryjemy swoją prawdziwą naturę, odkrywamy bezgraniczną miłość i współczucie.”

Tathagatagarbha: Natura Buddy wszystkich istot

Nauka mahajany trwa Tathagatagarbha prawdopodobnie się zaczęło w III wieku n.e. Jak opisuje Fundacja Tsadra, to jest nauczanie „że wszystkie istoty skrywają w sobie wszystkie cnoty buddy (tathagata), ale że te cnoty są ukryte pod zasłoną (surowy) namiętności i udręki (tak zwane kleśy chciwości, gniew, żądza, dezorientacja, i tak dalej). Centralne przesłanie… jest to, kiedy te kleśy zostaną usunięte, Stan Buddy, który jest potencjalny we wszystkich istotach, zostanie ujawniony.”

To bardzo definitywnie odpowiada na to pytanie z perspektywy mahajany, „Czy natura ludzka jest z natury dobra, czy zła?” W rzeczywistości, Mahajana widzi w sobie tę wrodzoną naturę Buddy Wszystko istoty zdolne odbierać wrażenia, od krów po wrony.

Cytowanie, Ponownie, z Fundacja Tsadry:

„Natura Buddy to zdolność do oświecenia i wolności obecna w każdej istocie, podstawowy rdzeń dobroci, mądrość, i współczucie ukryte za chmurami ignorancji… Jest jak słońce, które nieprzerwanie świeci pomimo chmur, które je zakrywają.

…Fakt, że nasza natura jest zasadniczo taka sama jak natura Buddy, czyni całą ścieżkę do oświecenia możliwą.”

Fundacja Tsadry

Natura Buddy rozszerza podstawową logikę buddyjską, którą już mamy Czy wszystko, czym chcielibyśmy być, bez potrzeby zmiany, odkupić, lub ulepszyć naszą podstawową naturę. Różnica od wcześniejszych nauk polega na tym, że jest bardziej precyzyjna w odniesieniu do pozytywnych zalet samej tej natury.

Buddyzm i natura ludzka: Dobroć w buddyzmie wadżrajany

Buddyzm wadżrajany jest przedłużeniem buddyzmu mahajany, który rozwinął się około VI wieku n.e.. W odniesieniu do nauk hinajany i głównego nurtu mahajany, Wadżrajana jest bardziej ezoteryczna, energetyczny, i bezpośredni. Buddyzm tybetański jest prawdopodobnie najbardziej znaną tradycją wadżrajany, chociaż istnieje również japoński buddyzm Shingon i inne tradycje wadżrajany.

Buddyzm wadżrajany tylko wzmaga celebrację mahajany dotyczącą naszej wrodzonej natury.

Buddyzm wadżrajany tylko wzmaga celebrację naszej wrodzonej natury obecnej w mahajanie. Wiele terminów wadżrajany wskazuje, na różne sposoby, do cudowności tej natury. Kilka z tych terminów obejmuje:

• Dzogczen Lub Wiele wypadków, ogólnie postrzegane jako najwyższe nauki buddyzmu tybetańskiego. Dzogczen (Wiele wypadków w sanskrycie) oznacza „Wielka Doskonałość” Lub „Wielkie Dopełnienie,” odnosząc się do własnego doświadczenia zarówno siebie, jak i świata, kiedy praktyka Dzogczen osiąga rezultaty.
• Pierwotna czystość: To jest w praktyce Dzogczen, „Zamieszanie spontanicznie uwalnia się w pierwotna czystość zasadniczej natury umysłu.”
• Samantabhadra: Samantabhadra jest pierwotnym Buddą – ostatecznym portretem naszej natury w ludzkiej postaci – w tradycji Dzogczen. Samantabhadra (Kuntu Zangpo po tybetańsku) oznacza „Wszystko dobrze” Lub „Niezmienna Dobroć.”

Jako przykład ogólnego poglądu wadżrajany na naturę ludzką, oto cytat z seminarium wadżrajany wygłoszonego przez dwudziestowiecznego nauczyciela tybetańskiego (i założyciel Szambali) Chogyam Trungpa Rinpocze:

„Święte możliwości zawsze istnieją w naszym życiu. Zawsze możemy docenić dobroć i łagodność tego świata. To nie jest mit; to fakt. Mogliśmy doświadczyć Wadżrajogini [symbol mądrości] w każdej chwili, jeśli mamy odwagę uznać naszą własną, przebudzoną naturę i wielkość naszego dziedzictwa jako istot ludzkich.”

Chogyam Trungpa Rinpocze

Podstawowa dobroć: Tradycja Szambali

Nauki Szambali są wyrazem mądrości buddyzmu wadżrajany, jak również tybetańską tradycję Bon i inne tradycje mądrościowe, opracowany przez Czögyama Trungpę Rinpocze we współpracy z jego zachodnimi uczniami, począwszy od lat 70. XX wieku.

Podstawową nauką Szambali jest termin ukuty przez Trungpę Rinpocze: podstawowa dobroć. Oto pierwsza prezentacja podstawowej dobroci w podstawowej księdze Szambali, Szambala: Święta ścieżka wojownika:

„Jeśli chcemy spojrzeć bezstronnie, znajdziemy to, pomimo wszystkich naszych problemów i zamieszania, wszystkie nasze emocjonalne i psychologiczne wzloty i upadki, jest coś zasadniczo dobrego w naszym istnieniu jako istot ludzkich.

[…]

Każdy człowiek ma podstawową naturę dobroci, który jest nierozcieńczony i niezmieszany.”

Chogyam Trungpa Rinpocze, Szambala: Święta ścieżka wojownika

Nauki Trungpy Rinpocze na temat podstawowej dobroci nie ograniczały się do nauk Szambali. Jako przykład, oto cytat z tego samego seminarium buddyjskiego wadżrajany, cytowany wcześniej:

„Kiedy całkowicie odpuścimy chwytanie i fiksację, możemy odpocząć w wewnętrznej dobroci naszych umysłów.”

Chogyam Trungpa Rinpocze

Ogólnie, podstawowa dobroć mówi, prosto i wyraźnie, co tradycje mahajany i wadżrajany mówią w wielu innych terminach i naukach: Natura ludzka jest w zasadzie taka, zasadniczo dobre.

Nauka Szambali podstawowa dobroć mówi, prosto i wyraźnie, że natura ludzka jest z gruntu dobra.

Buddyzm o naturze ludzkiej: Ludzie są dobrzy!

Podsumowując, Buddyzm ma bardzo pozytywny pogląd na naturę ludzką. Rzeczywiście uznaje, że cierpimy z powodu intensywnego zamętu, uważa jednak to zamieszanie za tymczasowe, przemijające – i widzi, że to, co pozostaje, gdy to zamieszanie zostanie wyzwolone, jest cudowne, cudowny, sama doskonałość. To wyzwolenie do naszej już obecnej prawdziwej natury znane jest jako Stan Buddy, oświecenie.

Ogólnie, Buddyzm ma bardzo pozytywny pogląd na naturę ludzką. Uważa nasze zamieszanie za tymczasowe, przemijające – i to, co pozostaje, gdy nasze zamieszanie zostanie wyzwolone, jest cudowne, cudowny, sama doskonałość.

Ta perspektywa różni się w zależności od tradycji buddyjskiej. Ogólnie, nauki hinajany są znacznie mniej jednoznaczne w przypisywaniu ludzkiej naturze wrodzonej dobroci. Mahajana Jest wyraźnie na ten temat, poprzez nauki bodhiczitta, Tathagatagarbha, i wiele powiązanych nauk.

Wadżrajana wzmaga to uznanie, i jest domeną pierwotna czystość, Wielka Doskonałość, wadżra (sanskryt, „niezniszczalna”) Natura, i wiele innych nauk, które opisują umysł oświecenia w niezwykle pozytywnych kategoriach.

W końcu, nasza własna tradycja Szambali wyłania się z ogólnego buddyjskiego poglądu wadżrajany na naturę ludzką, i stwierdza wyraźnie, w języku dla zachodnich studentów, taka jest nasza wrodzona natura podstawowa dobroć samo.

Wszystko to jest bardzo dobrą wiadomością – jeśli buddyzm ma co do nas rację! Z drugiej strony, kiedy patrzymy na cierpienie na świecie, i nasze i innych’ oszołomienie, Radykalne pozytywne nastawienie buddyzmu do nas samo w sobie może być mylące.

Radykalna pozytywność buddyzmu na nasz temat może być myląca. W pewnym sensie, w pełni zgłębiając tę ​​pozytywność Jest ścieżkę buddyjską.

Z mojego osobistego doświadczenia, wisząc na nitce tej pozytywności – i mojego własnego zamieszania z tym związanego –Jest ścieżkę buddyjską. Dlaczego, kiedy Budda na mnie patrzy (lub ona sama, lub kogokolwiek), czy ona tak bardzo kocha to, co widzi? Dlaczego nie jest bardziej zainteresowana zbilansowanym kontem: wskazując na wszystko, czym nie jestem i nigdy nie będę, wszystkie moje niepowodzenia, całą krzywdę, którą wyrządziłem, powoduje, i sprawi, że błąkam się przez życie? Aby w pełni zgłębić odpowiedź, trzeba samemu być Buddą, a podróż po drodze jest jakby powolna, powoli tonę w miłości, jeden stopień basenu na raz.

Dziękuję za przeczytanie!